ریبا کَن یو کیپ مای فاکین سیکرت؟*

بچهی یکی از مهمانها روانی بود. سیمهای باند را گاز میگرفت به قصد عشق و حال، باتری کنترلها را در میآورد چون میتوانست، باربیهای حنا را می برد زیر میز ترتیب میداد ( تقریباً از همان نظر ) نشکستنیها! نشکستنی ها را با چنان مهارتی میشکست که مهمان بادیبیلدینگمان لنگ میانداخت، خلاصه تا یک ساعت بعد از ورودش آنقــــــــــدر آتش سوزاند و آنقدر صدای رُد-رانر درآورد که موفق شد لبخند را از لبان ننهبابای شنگول ِخودش هم برباید. به خود آمدم و دیدم فشارم افتاده پایین. دیدم سرم سوت می کشد چه سوتی. به برادر گفتم حواس همه را پرت کن تا من بروم اَس ِاین بزغاله را کیک کنم ( گیرم مجازاً ) بلکه آرامش بگیرم. او که میدانست چقدر از بچهاَنوهای اهلینشده متنفرم پیشنهاد داد بشینم سر جام و گُرخوندن بچه را بسپارم به خودش. القصه بنده بر حسب عادت ِاین روزها صحبت «محمود در کپنهاک چه گفت» راه انداختم و برادر رفت تا پسرک را ادب کند. مهمانها داشتند بحث را با غصه و نچنچآبرومونرفت دنبال میکردند، درحالی که کلیوم هوش و حواس مجری بحث ( با منی؟ ) پیش برادرش بود. سوژه از ماموریت برگشت و با افتخار اعلام کرد: اومدم دعواش کنم، دیدم دهنش بو پیپی گربه میده، منم بهش گفتم «گه خوردی؟» هاهاها… ذوقی داشت بابت تضعیف روحیه کردن فسقلبچه. کارش به نسبت انتظاراتم مسخره بود، کم بود، اما آنقدر بود که باقی مهمانی را با به خاطر آوردنش بگذرانم. آما… خانواده بچه به بهانه من مست و تو دیوانه و رانندگی نمیشه کرد و خطر داره حسن تلپ شدند و نرفتند. آن شب لعنتی به زور قرص و نوار قصه خوابم برد… ( از اینجا به بعد را فربد برایم تعریف کرد، البت حرفش را با جملهای که در عنوان نوشتهام آغاز کرد طفلی! ) فردای آن روز نکبتی برادر پسرک را خفت میکند در حال پرش روی کوسن جدیدگرونهای ( خیلی گرون! ) پذیرایی. می پرد سمتش و بلندش میکند و میگوید «چـِغغغغغغغغلطی میکنی؟» ( سوال: شما صبح که بیدار میشوید دهانتان بوی مسفاک و گلاب و هل میدهد؟ نمیدهد! ) بچه لحظهای مکث میکند و بعد با لهجه اصفهانی غلیظش میفرماد: «گه خوردی؟»